Babalar ve Oğulları

resimdeki adam sakalsız zach galifianakis, hangover 

babam dünyanın en iyi babasıydı. işten gelince ben ve abimle oyun oynar ve bizi gerçekten çok severdi. bir gün, okuldan geldiğimde annemi evde sinirden çılgına dönmüş halde buldum. ne oldu, babam nerde diye sorduğumda annem babamla ayrıldıklarını ve babamın başka bir kadınla beraber olduğunu ve başka bir çocuğu olduğunu söyledi. hiçbirşey anlamamıştım. babam asla böyle birşey yapmazdı. odama gittim oturdum orada. 5 saat sonra anladım ki babam bir daha asla dönmeyecek. gün boyu ağladım.

bir ay geçti, babamdan tek bir işaret yok, gerçekten çok özlemiştim onu. sonraki 3 ayda üzüntüm ve özlemim kızgınlığa dönüştü. babam bana bir hoşçakal bile demeden nasıl gidebilirdi? yıllar geçti, unutmaya başladım babamı. ben de bir aile kurdum ve çocuklarım oldu. çocuklarımı çok ama çok sevdim. onlara olan sevgimi düşündükçe kendi babam aklıma gelir ve bizi öylece terketmesinin ne kadar büyük bir haksızlık olduğunu hatırlardım.

bir gün halam aradı ve babamın kanser olduğunu ve şu an son saatlerini yaşadığını söyledi. umursamadım bile. niye umursayayım ki bizi unutan en başta oydu. sonradan eşim onu ziyaret etmem gerektiğini söyledi. hastaneye gittim. herkes babamın başucundaydı, annem bile. ağlıyordu herkes, babam ben gelene kadar ölmüştü. tek damla gözyaşı bile dökmedim. 3 gün sonra annem bana bir sepet dolusu mektup verdi. bunları babamın gönderdiğini ve bunları bizden gizlediği için çok üzgün olduğunu söyledi. kalbim orada çöktü. kendime hakim olamadım ve anneme tokat attım.

günler sonra babamın eşyalarını toplamaya evine gittim. başka bir ailesi falan yoktu. tek kişilk daire, tek kişilik yatak. oturma odasının tam ortasında da abimin, annemin ve benim fotoğrafı vardı.